مقدمه: ســازمان تأمین اجتماعی با به عهده داشــتن وظیفه اجرا، تعمیم و گســترش انواع بیمه‌های اجتماعی در چارچوب قوانین مربوطه و با رعایت اصل عدالت دسترســی به خدمات، نقشــی اساســی در فرایند توســعه کشــور ایفا می‌کند. راهبرد ســازمانی، مجموعه‌ای یکپارچه و هماهنگ از تعهدها و اقدام‌هایی اســت که برای توانمندســازی ارتباطات، جهت بهره‌مندی از شایستگی‌های محوری خود برنامه‌ریزی کرده‌اند.

هدف: این مطالعه با هدف تعیین مولفه‌ها و زیر مولفه‌های راهبرد ارتباطیسازمان تامین اجتماعی در تعامل با رسانه‌ها و رتبه بندی آن‌ها، تعیین تهدیدها و فرصت‌های راهبرد ارتباطی و مشخص کردن مدل مطلوب پرداخت. برای تجزیه و تحلیل از روش ترکیبی (کیفی-کمی) استفاده شد.

روش کار: این پژوهش به تحلیل مدیریت راهبرد ارتباطی سازمان تامین اجتماعی در تعامل با رسانه و ارائه مدل مطلوب می‌پردازد. مطالعه حاضر به لحاظ مکانی، دربرگیرنده حوزه روابط عمومی سازمان تامیناجتماعی و در بازه زمانی 1401 الی زمستان 1402 انجام گرفت. ابتدا از طریق مصاحبه با 20 نفر  به جمع آوری اطلاعات پرداخته می‌شود و با استفاده از روش داده بنیاد مورد تحلیل قرار می‌گیرد. پس از طراحی مدل، پرسشنامه نهایی تهیه می‌گردد و از 165 نفر از مدیران و کارکنان سازمان تامین اجتماعی جمع آورد می‌گردد. همچنین در قسمت دیگر با استفاده از روش SOWT، نقاط ضعف و قوت پرداخت شد.

یافته ها: براساس نتایج داده بنیاد مولفه‌های شناسایی شده شامل، مطالبه‌گری، دقت داده، مسائل مالی، امکانات و ظرفیت‌ها، انسجامسازمانی، علم گرائی، نظارت، عقلانیت، هدف و هدف گذاری، روابطعمومی، اقناع مخاطبان، سند چشم انداز، حکمرانی مطلوب، راهبردارتباطی، تعامل با رسانه‌ها، رعایت اصل صداقت، نوع تعامل با شرکا، عوامل سیاسی و عوامل نرم افزاری و سخت افزاری شناسایی می‌باشد. همچنین یافته‌های پژوهش فرصت‌های شناسایی شده شامل؛ امکان رقابت با سازمان‌های دیگر در رسانه کردن، تغییر راهبرد به کیفیت، ظرفیت عملیاتی، راه اندازی راهبرد دیجیتال، ایجاد رفاه و رضایتمی‌باشند. همچنین تهدیدات شناسایی شده شامل، شرایط اقتصادیکشور، نیازها و خواسته‌های مخاطبین، عدم آگاهی افراد برای استفاده از رسانه، نبود دانش فنی، ریزش اطلاعات رسانه‌های جمعی، نبود نظامجامع نظارتی و نیز براساس یافته‌های پژوهش نقاط ضعف شناسایی شده شامل: گستره زیاد فعالیت‌های سازمان، نبود تکنولوژی به روز اطلاع رسانی، سیاست‌های نامناسب و عدم توجه به مسائل انگیزشی می‌باشد.